niedziela, 26 lutego 2012

Zaćmienie - Marta Magaczewska

Zaćmienie

Marta Magaczewska

Wydawnictwo JanKa

Pruszków 2010

176 stron

*****************
Pierwsze zdanie:
Byłem wtedy w Morgat.
Niezupełnie ostatnie zdanie:
Mam nadzieję, że i Mara wróci. Codziennie jej wypatruję.
Cytat, od którego bolą zęby:
Odrzuciłem ołówek. Wstałem. Podszedłem do okna. Wyjrzałem. Łyknąłem wody. Wróciłem za biurko. [str. 29]
A to chyba ulubione zdanie autorki:
Ale nie uprzedzajmy faktów. [str. 31]
Ale nie uprzedzajmy faktów. Pan chce poznać historię taką, jaja była. [str. 104]
Mara miała inne powody, by nie zbliżać się do morza. Ale nie uprzedzajmy faktów. [str. 149]
Nie uprzedzajmy jednak faktów. [str. 16]
**************
Miejsce akcji:
Francja - Bretania
*******************
Tytułowe Zaćmienie oraz czarne tło okładki z fragmentem kobiecej twarzy i czarną chustą na głowie doskonale oddają klimat panujący na kartach debiutanckiej powieści Marty Magaczewskiej. I to w zasadzie tyle, jeśli chodzi o doskonałość. Cała reszta to – według mnie – pretensjonalne silenie się na oryginalność. Już sama „zajawka” na okładce brzmi odstraszająco: "Bohaterka powieści − Lydia-Mara-Vivienne − jak ptak niebieski wyrywa się w przestworza i właśnie tym swoim istnieniem na granicy światów przyciąga i zastanawia". Może i ptak, ale mocno czarny.

Tak w skrócie – jest dwoje bohaterów, ona nie rozumie siebie, on nie rozumie jej, jej nie rozumie świat, ona też nie rozumie świata, więc nie umie być szczęśliwa. Jeśli dodać do tego obsesyjne mówienie o śmierci to jesteśmy o  krok od nieszczęścia. Jest tajemniczo i mrocznie. Klimat francuskiej Bretanii – klify , morskie fale, wysepki – potęguje tę tajemniczość. Marius i Mara/Lydia poznają się przypadkowo i szukają w tym przypadku przeznaczenia. Próbują zwiedzać razem bretońskie miasteczka, ale okazuje się, że nie jest to zwykła podróż  - to zbliżanie się ku śmierci, chodzenie śladem Anouk – jej bretońskiego uosobienia. Wplatane co jakiś czas zapiski z pamiętnika Mary raczej omijałam po przeczytaniu pierwszego z nich.

Jeśli więc hasła, które można by wykorzystać w opisie Zaćmienia - wszechogarniająca ciemność, dance macabre, femme fatale, metafizyka, iluzoryczność, intrygująca ciemność duszy, mroczna pustka, tajemniczy ból egzystencji, obsesja na punkcie śmierci – nie są w stanie Was odstraszyć, to znaczy, że możecie spróbować zmierzyć się z tą książką. Pozostałym osobom odradzam.

To, co widzę dobrego w tej książce, to próba niebanalności i oryginalności. Dla mnie jest to jednak mało przekonywujące i mocno wymuszone.

Czy ma włóczykijkować dalej? Sama nie wiem. Jeśli miałaby trafić do nastolatek, które akurat są w dołku, to nie. Jeśli do miłośniczek mrocznej literatury z motywem śmierci w tle, to czemu nie.

Krótko mówiąc:
Byle nie zaćmiła umysłu... Trzeba czytać z szeroko otwartymi oczami, choć chwilami same się zamykają...
*****************
PODSUMOWANIE
O - okładka - przerażająco pesymistyczna, czarna
C - ciekawa? - dla mnie ani trochę
E - emocje? - w bohaterach aż się kłębią; we mnie jako czytelniku jedynie niechęć
N - negatywy? - ciężka tematyka, kiepski styl
A - ambitna? - bardziej egzaltowana niż ambitna

POLECAM:
- zainteresowanym twórczością początkujących polskich pisarzy,
- pasjonatom tematyki "mrok i śmierć".
ODRADZAM:
- młodzieży poszukującej dobrych rozwiązań życiowych
- szukającym rozrywki, odpoczynku i relaksu
- optymistom

*****************
Książkę przeczytałam w ramach akcji Włóczykijka. Dziękuję :-)

Genialna maszyna. Biografia serca - Stephen Amidon, Thomas Amidon


 
Genialna maszyna. Biografia serca
Stephen i Thomas Amidon

Tytuł oryginału: The sublime engine. A biography of the human heart
Tłumaczenie: Adriana Celińska
Wydawnictwo Znak
Kraków 2012
262 strony
*****************
 Pierwsze zdanie:
Wyobraź sobie, że żyjesz w czasach prehistorycznych.
Ostatnie zdanie:
I tym razem bogowie ich nie sądzili, a lekarze, także śmiertelnicy, którzy jednak, dzięki pracy swoich poprzedników-wizjonerów, potrafili zajrzeć w głąb każdego serca i odczytać zawartą w nim prawdę.
**************
Miejsce akcji:

Grecja - Kos, Anglia - Londyn, Włochy - Umbria, Viareggio, Niemcy - Eberswalde, Stany Zjednoczone - Waszyngton

*******************
Bracia Stephen i Thomas Amidon, z których jeden jest pisarzem, a drugi lekarzem kardiologiem, to autorzy niezwykłej książki Genialna maszyna. Biografia serca. Książka ta jest doskonałym przykładem na to, że o tym, co niełatwo zrozumieć, można napisać zrozumiale. Trzeba tylko znaleźć sposób. Bracia Amidon znaleźli go i świetnie wykorzystali. 

Fakt, że tym razem bohaterem biografii nie jest osoba, może wydawać się zdumiewający. Jednak bracia Amidon potraktowali serce bardzo osobowo. Jest ono bohaterem każdego fikcyjnego opowiadania poprzedzającego część informacyjną we wszystkich rozdziałach książki – rozwiązanie, które wydaje mi się bardzo oryginalne. Ułatwia to zrozumienie funkcjonowania serca oraz sposób postrzegania go w danej epoce i pozwala uświadomić sobie, jak bardzo realia i poglądy epoki miały wpływ na to, jak postrzegano serce. Autorzy przedstawili wiele istotnych faktów i medycznych dokonań, pokazując, jak poprzez wieki zmieniał się stan wiedzy o genialnej maszynie, która żyje w nas. Ubogacili też historię serca o elementy związane z kulturą i obyczajowością. A co najciekawsze wybiegli myślą w przyszłość, prezentując metody, jakie mogą być stosowane w nowoczesnej kardiologii.

Krótko mówiąc:
Genialna maszyna − genialna książka. Biografia serca − oryginalny pomysł.

*****************
PODSUMOWANIE
O - okładka - trochę dziwna, choć w sumie trafna
C - ciekawa? - wyjątkowa; oby takich książek było więcej!
E - emocje? - jak na książkę popularnonaukową, to wywołuje całkiem sporo emocji
N - negatywy? - według mnie - idealna
A - ambitna? - poszerzająca horyzonty; oryginalne podejście do tematu.

Dodam jeszcze, że książka jest świetnie opracowana redakcyjnie, co dla mnie jest bardzo ważne. Nie ma błędów, które przeszkadzają czytelnikom uczulonym na takie niedociągnięcia :-)

POLECAM:
- wszystkim zainteresowanym biologią, medycyną i osobom, które interesuje funkcjonowanie organizmu człowieka,
- osobom, które nie ustają w zdobywaniu wiedzy,
- książka uniwersalna - można polecić każdemu.

*****************
Bardzo dziękuję Wydawnictwu Znak za egzemplarz recenzencki.

piątek, 24 lutego 2012

Psia odwaga – Isabel George

Psia odwaga
Niezwykłe opowieści o poświęceniu i bohaterstwie czworonogów
Isabel George
Tytuł oryginału: Beyond the Call of Duty
Tłumaczenie: Michał Zacharzewski
Wydawnictwo Hachette
Warszawa 2011
276 stron
*****************
Seria Niesamowite historie:
Anioły wokół nas
Cudownie ocalona
Pies, który uratował mi życie
Małe anioły
Prawdziwa odwaga
Ocaleni przez anioły
Mała wielka podróż
Endal
Na przekór losowi
****************
Z posłowia:
Rzeczy wielkich nie osiąga się bez wysiłku – powiedział kapitan Matthew Webb, kiedy w 1875 roku udało mu się jako pierwszemu człowiekowi na świecie przepłynąć kanał La Manche. Psy, które towarzyszyły żołnierzom podczas licznych wojen, z pewnością potwierdziłyby jego opinię – oczywiście gdyby potrafiły mówić...
I zawsze dają z siebie więcej, niż można by się spodziewać. Nie ma w tym nic dziwnego – kieruje nimi przecież coś więcej niż poczcie obowiązku. Do najważniejszych poświęceń i narażania życia skłaniają je odwaga, lojalność i miłość. [str. 273-274]
*****************
Bohaterowie:
Treo – czarny labrador, saper, który pracował w Afganistanie, uratował wielu ludzi, patrolował okolice w poszukiwaniu ładunków wybuchowych
Smoky – suczka york, lotnik, ocalona cudem przez żołnierzy, znaleziona w tak koszmarnym stanie, że nie było wiadomo, jakim jest zwierzęciem
Antis – owczarek niemiecki, lotnik, pies który pracował dla RAF-u w bazach lotniczych w Anglii i we Francji
Tangye – labrador, służył w Afganistanie, od małego był z żołnierzami, rozpoznawał dźwięk nadlatującej bomby i dawał znać zanim człowiek zdołał cokolwiek usłyszeć
Stubby – bulterier, sierżant, pies nagrodzony medalami, potrafi ł odnaleźć rannego na polu bitwy, lizał rany, przynosił ulgę aż do nadejścia pomocy, szczekaniem ułatwiał odnalezienie rannego
*******************
Nie od dziś wiadomo, że zwierzęta odgrywają ogromną rolę w życiu człowieka. Czasem niejednego człowieka. Na ile zdają sobie sprawę z tego, że to, co robią, jest nie tylko wykonaniem polecenia po to, by zdobyć upragnioną smakołyk, czy wyrazić swą wdzięczność swojemu panu, lecz ogromną zasługą dla wielu ludzi? Czy mają świadomość, że ratują ludzkie życie?

Książka Psia odwaga to – jak wyjaśnia podtytuł – to pięć ‘niezwykłych opowieści o poświęceniu i bohaterstwie czworonogów’, które w czasach wojen i podwyższonego zagrożenia życia pomagały człowiekowi zapobiegać nieszczęściu większemu niż śmierć jednej osoby. „To historie psów żołnierzy, które zasłużyły na miano wojennych bohaterów”.

Pięć historii o psach i ich właścicielach, a może lepiej byłoby powiedzieć – i o ich przyjaciołach - którym przyszło żyć w niespokojnych czasach wojen, a zadanie, które przyniosło im spełnić w życiu różniło się od prostego zrobienia dobrego uczynku.
*****************

PODSUMOWANIE
O - okładka - imponująca - z dostojnym przedstawicielem szlachetnej rasy
C - ciekawa? - całkiem ciekawa
E - emocje? - chwytające za serce, rzeczywiście niesamowita
N - negatywy? - nie jest to doskonała literatura faktu, ale czyta się dobrze; język raczej prosty
A - ambitna? - warto wspominać takich bohaterów; książka dobra w swej prostocie

 *****************
 POLECAM:
- tym, którzy wierzą w psią mądrość 
- tym, którzy nie wierzą w psią mądrość
- miłośnikom psów - lektura obowiązkowa
- tym, którzy lubią naprawdę niesamowite historie

*****************
Bardzo dziękuję Wydawnictwu Hachette za egzemplarz recenzencki.

sobota, 11 lutego 2012

Czas tajemnic – Marcel Pagnol


Czas tajemnic
Marcel Pagnol
Tytuł oryginału: Le Temps des secrets
Tłumaczenie: Małgorzata Paszke
Wydawnictwo Esprit
Kraków 2011
360 stron
*****************
 Pierwsze zdanie:
Po strasznej sprawie z zamkiem, tak chwalebnie zakończonej zwycięstwem Bouzique'a, w małej Bastide-Neuve zagościła radość i zaczęły się wakacje.
Ostatnie zdanie:
Tym sposobem pod koniec szóstej klasy potwierdziłem bez wysiłku swoją osobowość i zadomowiłem się ostatecznie na dość pięknej pozycji groźnego wojownika i naprawiacz krzywd.
*****************
Bohaterowie:
Marcel, Lili, Paweł, Izabella

*****************
Miejsce akcji:
Francja - Prowansja - Bastide-Neuve

*******************
Czas tajemnic to ostatnia spośród trzech autobiograficznych powieści z cyklu Wspomnienia z dzieciństwa francuskiego pisarza Marcela Pagnola. Wcześniejsze dwie to Chwała mojego ojca i Zamek mojej matki. Mimo że nie czytałam jeszcze wcześniejszych wspomnień, znam już moc pisarską Marcela Pagnola z utworu pod tytułem Żona piekarza, który bardzo mi się podobał. Mogę więc stwierdzić, że już wiem, jak Pagnol potrafi zauroczyć spokojem i mądrością „przemycaną” w humorystyczny i niezwykle barwny sposób.

Czas tajemnic wyjaśnia kilka ważnych życiowych prawd, które zaczyna dostrzegać i rozumieć w trakcie skomplikowanego procesu wkraczania w dorosłość. Marcel wspomina czas, kiedy skończyło się dla niego beztroskie dzieciństwo, a stopniowo zaczęło dorosłe życie. Zauważył, że wkraczanie w dorosłość przysparza wielu kłopotów – trzeba na przykład stanąć przed wyborem: czy lepiej spędzić czas na zabawie z przyjacielem, czy pobiec do prześlicznej, tajemniczej Izabelli. :-) Marcel, poprzez stopniowe definiowanie tego, co się dzieje w jego sercu, wkracza w proces dojrzewania do miłości. Najpierw jest zauroczony Izabellą do granic możliwości, wierzy ślepo we wszystko, robi wszystko, czego zapragnie jego ukochana. Z czasem zaczyna dostrzegać bolesną prawdę i poznaje smak rozczarowania.

Marcel, wkraczając też na nowy etap szkolny, uczy się też, jak być odpowiedzialnym i konsekwentnym, co czasem zdaje się przerastać nasze siły.

Bardzo życiowe ujęcie tematu, mimo że to realia sprzed kilkudziesięciu lat.

*****************
PODSUMOWANIE
O - okładka - świetna - kojarzy się z seria książek o Mikołajku, autorem ilustracji jest bowiem również Jean-Jacque Sempé
C - ciekawa? - nie jest to nie wiadomo jak wartka akcja – codzienne życiowe wydarzenia przekazane zabawnym, lekkim językiem
E - emocje? - humorystyczna, ale i wzruszająca; klimatyczna i pełna zapachów Prowansji
N - negatywy? - chwilami opowieść wydawała mi się zbyt dziecinna i lekko naiwna
A - ambitna? - pozornie prosta; to jednak więcej niż zwykłe wspomnienia

POLECAM:
- wielbicielom zarówno Mikołajka, jak i wcześniejszych opowieści o Marcelku :-)
- zmarzniętym i zmęczonym zimą – jest słonecznie i ciepło, można powdychać świeże powietrze pachnące ziołami prowansalskimi, poleżeć na trawie, posłuchać brzęczenia pszczół
- tym, którzy lubią powroty do dziecięcych lat, wspomnienia, marzenia...


*****************
Bardzo dziękuję Wydawnictwu Esprit za egzemplarz recenzencki.

wtorek, 7 lutego 2012

Puszczyk - Jan Grzegorczyk

 
Puszczyk
Jan Grzegorczyk
Wydawnictwo Znak
Kraków 2012
430 stron
*****************
 Pierwsze zdanie:
W niedzielę wieczorem przyszedł esemes od Michała.
Ostatnie zdanie:
Uniosłem do ust...
*****************
Bohaterowie:
Staszek Madej, ksiądz Melchior Górski, ksiądz Janek Pawelski, Radek Siejkowski, Antoni i Helena Mizerowie, Myszka-Iwona, Magda, Krystyna, Arek Kalecki, Marek Donar, pies Ruben, ojciec Pio ;-)
*******************
Miejsce akcji:
Rojno, Toruń 

*******************
Pan Jan Grzegorczyk pewnie spadłby z krzesła, gdyby wiedział, że są takie czytelniczki – a na pewno jedna – które uważają/uważały go za przedstawiciela duchowieństwa ;-) To zabawne, ale do wczoraj byłam o tym święcie przekonana. To pewnie z powodu księdza Grosera, głównego bohatera cyklu książek: Adieu, Trufle oraz Cudze pole, z których dwie pierwsze czytałam już dawno temu. Adieu bardzo mocno utkwiło mi w pamięci. Jako że lubię sobie poczytać o autorze, „wygooglałam” trochę informacji o Janie Grzegorczyku. Żałujcie, że nie widzieliście mojej miny, kiedy przeczytałam, że autor ma żonę Justynę, dwie córki i dwóch wnuków...

Spodziewałam się, że tematem kryminału napisanego przez księdza ;-) będzie albo zabójstwo przedstawiciela tego stanu, albo kradzież unikatowych dzieł sztuki o tematyce sakralnej. Można powiedzieć, że nawet trochę odgadłam, a największą pomyłką okazało się „przypisanie” pana Jana Grzegorczyka do stanu duchownego. Co do elementów kryminalnych książki, to jest i morderstwo księdza, i dzieło sztuki o szczególnej wartości, choć tematyka obrazu nie nawiązuje do sacrum. Jest też sporo innych elementów, ale autor świetnie poradził sobie z poukładaniem ich w zgrabną, trzymającą w napięciu historię. Tajemnicze dochodzenie Stanisława Madeja vel „Puszczyka” i Radka-Siejka, którzy na własną rękę próbują rozwikłać zagadkę związaną ze śmiercią proboszcza Melchiora Górskiego, naprawdę nie pozwala odłożyć książki. Lubię takie kryminały, które czytam i nie mogę powstrzymać się od główkowania i podejrzewania wszystkich bohaterów po kolei. I które trzymają w napięciu do ostatniej strony. A taki właśnie jest Puszczyk.

Nie jest to jednak tylko suchy kryminał. Bohaterowie powieści to barwne postacie, które doświadczają cierpienia i duchowych zmagań i z rzeczywistością, którzy przez całe życie dźwigają ciężar milczenia, których serca skrywają nierozwiązane problemy - tak trudne, że lepiej by nigdy nie ujrzały światła dziennego. A jednak... Odkrycie jednej tajemnicy pociąga za sobą następne i nie da się już tego przerwać.

Podobnie jak w powieści Adieu, w Puszczyku Janowi Grzegorczykowi udało się pokazać księdza jako zwykłego człowieka, który wcale nie jest uświęcony z urzędu, ale zupełnie zwyczajny. Głównym przesłaniem jest stara prawda, że żaden człowiek nie ma prawa potępiać drugiego. Niby oczywiste, tylko dlaczego tak często zapominane?
*****************
PODSUMOWANIE
O - okładka - bardzo ładna, nieco mroczna, świetnie dobrane kolory
C - ciekawa? - bardzo wciągająca, mocno trzymająca w napięciu do końca
E - emocje? - miłe zaskoczenie, trochę strachu, trochę złości nieostrożność głównego bohatera
N - negatywy? - myślałam, żeby tu wpisać, że nie podobały mi się niektóre cechy Staszka Madeja, ale potem doszłam do wniosku, że cechy, jakimi obdarzył go autor są doskonale dobrane. Madej musiał być właśnie taki – trochę lekkomyślny, trochę nieżyciowy, i musiał trochę za dużo paplać ;-)
A - ambitna? - jest się nad czym zastanowić

POLECAM:
- wielbicielom kryminałów, którzy lubią się pokusić o samodzielne rozwiązywanie zagadki,
- czytelnikom, którzy lubią "jeszcze to głębsze coś,
- niedowiarkom, którym trudno uwierzyć, że w realiach "wokół kościoła" można umieścić ciekawą akcję powieści.


*****************
Bardzo dziękuję Wydawnictwu Znak za egzemplarz recenzencki.

niedziela, 5 lutego 2012

Powrót do Poziomki - Katarzyna Michalak


Powrót do Poziomki
Katarzyna Michalak
Wydawnictwo Literackie
Kraków 2011
292 strony
*****************
 Pierwsze zdanie:
Co może być piękniejszego od znalezienia własnego miejsca na ziemi?
Ostatnie zdanie:
Dziś do szczęścia wystarczy mi uśmiech dziecka wczesnym rankiem, bezchmurne niebo w południe i słowo 'kocham' na dobranoc.
*****************
Bohaterowie:
Ewa, Witold, Karolina, Andrzej, Julisia, Janka
*******************
Dziś kolejna recenzja z półki „zaległości”. Możliwe, że książka Katarzyny Michalak dlatego tak długo czekała na moja recenzję, że nie będzie to recenzja od początku do końca pozytywna. Nie dołączy więc ona do licznych „ochów i achów”, które wyczytałam na wielu blogach.

Wiele pozytywnych recenzji i ciepłych słów o autorce sprawiły, że i ja poczułam chęć zapoznania się z twórczością Katarzyny Michalak. I w sumie – powoli to robię. Jednak kolejność, w jakiej sięgam po te książki jest nieco przypadkowa – najpierw przeczytałam Lato w Jagódce, a niedawno Powrót do Poziomki. Na półce czeka jeszcze Rok w Poziomce czyli część poprzedzająca Powrót... . Przypuszczam, że będzie to pewnie moje ostatnie podejście do książek Katarzyny Michalak. Na podstawie trzech pozycji spokojnie można wyrobić sobie zdanie o czyjejś twórczości i dowiedzieć się, czy taki styl nam odpowiada, czy nie.

O ile czytając Lato w Jagódce, starałam się wychwycić jak najwięcej dobra, które niewątpliwie Katarzyna Michalak stara się przekazać, o tyle główna bohaterka Powrotu do Poziomki jest dla mnie nie do wytrzymania. Takie cechy jak brak równowagi psychicznej, skłonność do histerii, brak choćby minimalnego panowania nad sobą i swoimi emocjami skrajnie działały mi na nerwy. Doceniam to, że autorka porusza ważne życiowe tematy i że pewne zdarzenia mają skłonić czytelnika do refleksji, jednak nadmiar zakręcenia wywołał u mnie spore zmęczenie. Ciąg wydarzeń jest tak nierealny, że wydaje się, że został wymyślony mocno ‘na siłę’.

Wydawałoby się, że mieszkańcom Poziomki – Ewie, Witoldowi i małej Julisi – już niczego do szczęścia nie potrzeba. Kochają się, mają przyjaciół, na których mogą liczyć, mieszkają poza miastem, cieszą się więc ciszą i spokojem, bliskością natury, Ewa ma pracę którą lubi... czyli –  jak to się mówi – „żyć , nie umierać”. Tyle że tak byłoby nudno, więc żeby książkę dało się czytać, główna bohaterka, która bynajmniej nastolatką już nie jest, została obdarzona nadzwyczaj wysoką spontanicznością i poziomem zakręcenia oraz niezwykłą umiejętnością pakowania się w kłopoty, głównie za sprawą własnej – no właśnie! – kompletnej niedojrzałości.

Powiem szczerze, że z wszystkich bohaterów Powrotu do Poziomki najbardziej wzruszyły mnie zdarzenia związane z suczką Pepsi i sarenką Kłapouszką. Szalonej Ewie nie udało się wywołać u mnie ani krzty wzruszenia.

Mimo to do Poziomki postanowiłam jeszcze wrócić, jednak na Wiśniowy dworek już się nie skuszę. Was jednak zachęcam, bo perypetie zwariowanej Ewy czyta się szybko i lekko, a zdanie o tej autorce warto mieć, bo pojawiło się już sporo jej książek. Dobrych przemyśleń też trochę jest, więc pewnie niejedna czytelniczka (panom zdecydowanie odradzam) znajdzie coś dla siebie. Jeśli więc lubicie w powieściach wartką akcję, dużo pomysłów na rozwiązanie codziennych i niecodziennych kłopotów, spontaniczność, szaleństwo i sporą dawkę emocji, to ta książka jest w stanie Wam to zapewnić.


*****************
Urzekający cytacik, który wiele mówi o bohaterce:
- Widzę, że wybrała się pani na zakupy? - raczej stwierdził, niż zapytał. - Udane?
Ewa nie wiedziała, czy kpi, czy pyta poważnie.
- Bardzo - odmruknęła. - Jestem właścicielką małpy, kozy, a może nawet i słonia! Gdzie pan był, gdy goniłam za mężem na lotnisko? Miałmnie pan pilnować, czyż nie?- Miałem - zgodził się ze stoickim spokojem. - Nie upilnuję jednak pani przed nią samą.

*****************
Ostatnio zaczęło mnie męczyć ocenianie przeczytanych książek w skali od 1 do 6. Może wypróbuję inny sposób - będę się starała oceniać pięć czynników:

O - okładka
C - ciekawa?
E - emocje?
N - nie?
A - ambitna?
*****************
PODSUMOWANIE
O - okładka - ładna i pachnąca; sugeruje dużo więcej spokoju niż znajdziemy w treści
C - ciekawa? - tak, czyta się szybko, lekko
E - emocje? - jak najbardziej: jest próba wywołania wzruszenia, radości; główna bohaterka jest denerwująca
N - nie? - niedojrzała, nierealna, nie dla każdego
A - ambitna? - nie

POLECAM:
- czytelniczkom, które lubią bajki i zakręconych bohaterów,
- czytelniczkom, którym nie straszny brak rozsądku i nadmiar szaleństwa u bohatera,
- czytelniczkom, które lubią poczuć emocje.
- Panom nie polecam.
*****************
Bardzo dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za egzemplarz recenzencki.

Styczeń 2012

Zrobię coś, co robię bardzo rzadko - podsumuję moją książkową sytuację w styczniu. Już się trochę gubię - niektóre książki od długiego czasu czekają na to, by dostąpić łaski zrecenzowania. Inne czekają na przeczytanie, a potem oczywiście zrecenzowanie. A czasu wciąż za mało... O ile czytanie jest dla mnie czynnością tak zwyczajną jak codzienny prysznic, o tyle na pisaniu recenzji czasem się zawieszam i nie mogę ruszyć do przodu. I tak rosną stosy "Do recenzji". Bo to, że rosną stosy "Do przeczytania" to nie jest niepokojący objaw. To znaczy, że żyję. Natomiast rosnący stosik zaległości jest dla mnie mało komfortowy, bo oznacza ni mniej, ni więcej jak zachłanność. Zachłanność książkową... Chyba nie jestem jedynym molem, który ma tę cechę...???

Przeczytane w styczniu 2012:

1. Pierwsze, drugie... zapnij mi obuwie - Agatha Christie (Na tropie Agathy) (Z mojej półki)
2. Opowieści z Wilżyńskiej Doliny - Anna Brzezińska (Włóczykijka)
3. Jak niczego nie rozpętałem - Harosław Jaszek (Włóczykijka)
4. Czas tajemnic - Marcel Pagnol (od Wydawnictwa Esprit)
5. Krawcowa z Madrytu - Maria Duenas (od Wydawnictwa Świat Książki)
6. Nikt kogo znasz - Michelle Richmond (od Wydawnictwa Videograf)
7. Kwiaty na poddaszu - Virginia Cleo Andrews (od Wydawnictwa Świat Książki)
8. Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął - Jonas Jonasson (od Wydawnictwa Świat Książki)

Mój styczniowy NUMER 1 to Krawcowa z Madrytu.

W sumie nie jest wcale tak źle;-) Napisałam też recenzje dwóch książek przeczytanych pod koniec zeszłego roku Kalinki (Wydawnictwo Dobra Literatura) i Nagiej cytry (Wydawnictwo Muza) czyli dwa małe kroczki ku nadrobieniu zaległości. :-)