Gdzie Indziej - Gabrielle Zevin

Gdzie Indziej

Gabrielle Zevin

Elsewhere
Tłumaczenie: Grażyna Smosna

Wydawnictwo Initium

Kraków 2010

268 stron

*****************
Pierwsze zdanie:

   - Koniec nastąpił szybko, nie czuła bólu.

Ostatnie zdanie:

    Dziecko, które jest i jednocześnie nie jest Liz, odpowiada jej uśmiechem.

******************

O śmierci na ogół nie chcemy rozmawiać, jeśli nie musimy. Oddalamy myśli o niej jak najdalej. Sądzimy, że nas nie dotknie. A jeśli już, to na pewno na pewno nieprędko. Skąd ta pewność? Pewne jest jedynie to, że jest nieuchronna. Wszystko może skończyć się nagle. Dziś. Jutro. Pojutrze. Kiedyś… Nie mamy na to wpływu i nie znamy daty. Nie wybieramy sposobu, w jaki to się zdarzy. I nawet jeśli zastanawiamy się, czy śmierć jest początkiem nowego życia, czy końcem wszystkiego, niczego nie wymyślimy, na nic nie wpłyniemy. Możemy tylko przyjąć i zaakceptować, to co się dzieje.

Bez względu na to, czy wierzymy w życie po śmierci, czy sądzimy, że śmierć jest końcem wszystkiego, prędzej czy później zadamy sobie pytanie: Co czeka człowieka po śmierci? Oczywiście – jeśli zdążymy.

Jeśli istniałby taki świat, jaki stworzyła Gabrielle Zevin w powieści Gdzie Indziej, to pewnie ci, którzy boją się śmierci, poczuliby się lepiej. Jest to bowiem świat, w jakim można znaleźć miejsce dla siebie. Może nie od razu, bo również tam ludzie buntują się, potrzebują czasu, by pogodzić się ze zmianą.

Niespodziewane odejście niespełna szesnastoletniej Liz jest dla jej rodziny i przyjaciół tragedią. Dla niej samej wcale nie inaczej. Na początku nie wie, że znalazła się w innym świecie - Gdzie Indziej. Czas płynie tam inaczej niż na ziemi – ludzie stają się coraz młodsi, po to by któregoś dnia popłynąć rzeką znów na ziemię jako inna istota. Aby podtrzymać życie. Jest tam sposób na to, aby móc popatrzeć na swoich bliskich, a nawet porozmawiać z nimi (nielegalnie, ale można ;-)).

 

Kraina zwana Gdzie Indziej ma jednak w sobie wiele uroku. To miejsce, gdzie ludzie nie wyzbywają się uczuć – boją się, złoszczą się, buntują, przyjaźnią i zakochują się, wykonują prace, które lubią. To miejsce, w którym przebaczenie wcale nie jest łatwiejsze niż w obecnym życiu. Nie jest to miejsce idealne, ale są tam pewne rozwiązania, które sprawiają, że dobrze się tam żyje :-) Nie miałabym nic przeciwko temu, aby kiedyś trafić właśnie w takie miejsce.

Chciałabym, żeby okazało się, że znam psi język i że tak jak Liz mogę pogawędzić sobie z psem. I że znam około trzydziestu psich określeń na uczucia, które ludzie nazywają miłością. :-))) Może mogłabym pracować jako opiekunka psów w Sekcji Zwierząt Domowych...

 

Po chwili do Liz przysiada się biały puchaty piesek boloński. 

Jego szczeknięcie brzmi łudząco podobnie do 'cześć'.
W geście powitania Liz klepie psa po głowie. Tak samo się witała z Lucy. Zaczyna tęsknić za domem jeszcze bardziej niż przedtem.

Pies przekręca łepek.

- Wyglądasz na przygnębioną.

- Może trochę.

- Co cię gryzie? - pyta pies. [str. 101]

Bardzo mi się spodobało wiele zasad, które obowiązują Gdzie Indziej. Na przykład to, że w sprawie wyboru psa, decyzja nie leży wyłącznie po stronie człowieka - pies również ma prawo wybrać sobie właściciela, z którym chce dzielić życie i ... kanapę. 

 

Gdzie Indziej do adopcji może dojść tylko w przypadku, gdy pies i człowiek wyrażą na nią zgodę. Tak naprawdę to pies ma w tej sprawie więcej do powiedzenie. [str. 155]

Gdzie Indziej to optymistyczna, napisana prostym, zabawnym językiem książka, przy której nie nasiedziałam się zbyt długo - czyta się ją błyskawicznie i chce się jeszcze. Autorka przekazuje czytelnikowi nadzieję na to, że śmierć nie jest końcem, lecz początkiem innego życia. Że ci, co od nas odchodzą, żyją Gdzie Indziej i że jest im tam dobrze. Chyba lepiej niż na Ziemi.

 

*******************
Moja ocena: 6/6

Dziękuję bardzo wydawnictwu Initium i portalowi Sztukateria za egzemplarz recenzencki.