10/2013 Dobre dziecko - Roma Ligocka

Wydawnictwo Literackie
Wydano w listopadzie 2012
294 strony
Literatura polska

Gatunek: autobiografia, wspomnienia

Można powiedzieć, że najnowsza powieść Romy Ligockiej Dobre dziecko jest kontynuacją niezwykle popularnej Dziewczynki w czerwonym płaszczyku. Tym razem jest to garść wspomnień o jej życiu w latach pięćdziesiątych w Krakowie opisana z perspektywy nastolatki.

Nie są to proste wspomnienia. Roma Ligocka dzieli się bardzo osobistymi przeżyciami, przykrymi doświadczeniami, ciężkim zmaganiem z rzeczywistością, trudnościami w relacjach z matką, z rówieśnikami. Dzieli się swoim cierpieniem, wyobcowaniem, samotnością. Przyznaje się do braku umiejętności okazywania uczuć, do przeżywania cierpienia, do ciągłego poszukiwania miłości i akceptacji. Pokazuje, jakie spustoszenie zostawia w człowieku trauma przeżyć wojennych. Mogłoby się wydawać, że skoro nie doświadczyliśmy wojny, nasze przeżycia nie mają nic wspólnego. Nic bardziej mylnego – wartości i spostrzeżenia, jakimi dzieli się autorka, są ponadczasowe. Trud dojrzewania, pozorny brak zrozumienia w relacji między matką a córką, próby zrozumienia „świata dorosłych”, pragnienie akceptacji, zamykanie się we własnym, bezpiecznym świecie – to zawsze dotyczy młodych wkraczających w dorosłość. Sądzę, że niejedna osoba odnajdzie część siebie, czytając Dobre dziecko.

Nie byłam w stanie przeczytać tej powieści w całości od razu – zbyt mocno ją przeżywałam. Może dlatego, że czytałam prawie wszystkie książki Romy Ligockiej i mam wrażenie, że dobrze ją znam. Czytanie o jej bolesnych przeżyciach wywoływało dużo emocji. Musiałam dawkować sobie te bardzo osobiste, bolesne wspomnienia. Łagodzącym przerywnikiem były fragmenty pamiętnika babci Romy Ligockiej, w których autorka wspomina lepsze, przedwojenne czasy.

Trzeba odwagi, aby aż tyle siebie pokazać światu. Oby jak najwięcej osób skorzystało z tych cennych refleksji.

Bardzo dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za egzemplarz recenzencki.